Het vijfde seizoen, zoals ze de Carnavalstijd ook wel noemen, is voorbij. De vlaggen gaan uit de masten, pakken en hoeden gaan terug in de kast. Langs de straten zie je resten confetti en er plakken wat vertrapte zuurtjes aan de stoeprand. Ze getuigen van een uitbundig gevierd volksfeest. Een feest waarin mensen elkaar opzoeken, plezier maken en de dingen van alle dag even laten voor wat ze zijn. En is dat niet iets dat we allemaal herkennen in ons dagelijks leven?
Dat je zaken die je bezig houden als het ware parkeert omdat je ze liever niet onder ogen ziet? Omdat je er een gewoonte van hebt gemaakt te functioneren binnen dat wat er is. Omdat je bang bent om eerlijk te zijn naar jezelf, want je weet dat je er dan iets mee moet. Omdat je gelooft dat het bekende ongemak beter te verdragen is dan het onbekende nieuwe. De vastentijd is aangebroken. Een mooie periode om voor jezelf eens te bedenken in welke situatie jij, bewust of onbewust, een masker draagt. Om vervolgens te kijken of je het aandurft, beetje voor beetje, jezelf te laten zien. Met je eigen puurheid als hoogtepunt, zoals de Prinsenwagen aan het einde van de optocht. Als je dan viert, vier je écht. Alaaf op het leven!
More
