Toen ik twee jaar geleden mijn bedrijf startte voelde de zin ‘leven in verbinding met jezelf’ zo vanzelfsprekend voor me. Het was me inmiddels heel helder geworden dat als ik mijzelf liet bepalen door de buitenwereld, me dat niet een fijner, gelukkiger leven bracht.
Stukje bij beetje heeft het leven me geleerd dat het fijnste, mooiste en beste gevoel is, wanneer mijn ‘binnen’ klopt met mijn ‘buiten’. Dat hoe ik me voel en denk ook is wat ik de wereld laat zien.
Dit inzicht en het ervaren ervan heeft een transformatie in mij teweeg gebracht. Alles wat niet meer bij me paste verdween uit mijn leven…ik stopte met mijn baan en begon voor mijzelf. Vriendschappen en vage contacten verwaterden tot ze vanzelf ophielden te bestaan. Wat overbleef waren de dingen die wel klopten; mijn gezin, ruimte voor mijn bedrijf, nieuwe collega’s, waardevolle bestaande en nieuwe vriendschappen.
Nu leven we in 2020 en is er een virus dat onze wereld stil zet. Noodgedwongen is het tempo van alledag drastisch gedaald. Dit brengt naast een hoop pijnlijke en verdrietige situaties ook een kans. Een kans voor ieder mens en voor de mensheid als geheel. Het heeft even geduurd voor ik het in de gaten had. Eerst dacht ik dat het wel mee zou vallen. Toen de maatregelen kwamen was voelde ik vooral weerstand, ik was boos. Ik voelde me beknot in het vormgeven van mijn dagen en activiteiten, vooral het sociale aspect. Geen koorrepetities meer, geen gezellige afspraken met vrienden, niet meer gewoon even langs mijn vader en moeder, alles moest uit de agenda.
Daarna kwam de angst, om ziek te worden, iemand van wie ik houd aan te steken of erger nog, te moeten verliezen. Deze angst kon ik gelukkig snel omzetten naar vertrouwen en rust in de diepe wetenschap dat er gebeurt wat er gebeuren moet en dat ik alleen invloed heb op mijn eigen gevoelens en gedachten. Dat ik de keuze heb voor welke energie ik kies in deze tijd. En toen was daar als vanzelf de ruimte…het gevoel van de vertraging….tijd om naar binnen te keren, naar mijzelf, daar waar het werkelijk stil is. Daar waar ik realiseer dat ik niet ben wat ik doe of zeg, maar iets veel groters. En dat we met z’n allen zoveel meer zijn dat we ons realiseren.
Door de stilstand is de wereld op een andere manier in beweging gekomen. Een beweging die hard nodig is om ons mensen nog bewuster te maken. Een beweging die aan bestaande systemen rammelt, die laat zien wat ons niet meer dient. Het zorgt voor verbinding, creativiteit, solidariteit, voor veel meer SAMEN. Over meningsverschillen heen op allerlei niveaus, wordt er samengewerkt en gekeken naar kansen en mogelijkheden om er met z’n allen beter uit te komen. En tegelijk is het lente, opent de aarde zich voor groei en bloei. De natuur volgt zijn eigen, eeuwenoude ritme.
We zitten in een tijd die nu al geschiedenis schrijft. Ik hoop dat het de aarde en mensheid naar betere, fijnere tijden tilt. Een shift die zo omvangrijk is vraagt tijd, of we dat nu willen of niet. Ik gun iedereen deze tijd en de ruimte om naar binnen te keren, om de verbinding met zichzelf te ervaren en te laten groeien. Vraag je eens af wie ben jij zonder je activiteiten, nieuwe (luxe) dingen of de geboekte vakantie. Kom tot je eigen kern en voel hoe vredig het daar is.
Vanuit deze kern beteken je niet alleen iets voor jezelf maar ook voor de mensen om je heen. Je kan oprecht en met een open hart luisteren, steunen, troosten, er voor elkaar zijn. Zoals zo vaak blijkt het grote te schuilen in het vele kleine. Zorg goed voor jezelf en voor elkaar.
